Σας είπα ότι επέστρεψα στη δουλειά?
Ήταν να γυρίσω νωρίτερα αλλά τελικά αντί να πάρω μειωμένο ωράριο το πήρα όλο μαζί σε άδεια, ετοίμασα έτσι και την βάπτιση, σβήσαμε το πρώτο μας κεράκι (όλοι μαζί) έβαλα και το παιδί να περπατήσει και ολοκλήρωσα έτσι την πρώτη πίστα “νέα μαμά/λεχώνα/απελπισμένη νοικοκυρά στο προάστιο με το καρότσι στους δρόμους όλη μέρα”.
Τώρα πέρασα στην πίστα #2 “μωρο-μάνα στη δουλειά με στερητικό σύνδρομο μωρουδίλας”. Η πρώτη μέρα στη δουλειά ήταν πικρή και ο αποχωρισμός πόνεσε πιο πολύ την μαμά απ’ ότι το μωρό. Οι ώρες πέρναγαν σχετικά αργά και οι φωτογραφίες και τα βίντεο στο κινητό πήραν φωτιά. Στη διαδρομή προς το σπίτι ανυπομονούσα να την δω και να την πάρω αγκαλιά και φανταζόμουν σκηνή από κινηματογραφική ταινία που ή μάνα ανταμώνει με το παιδί της μετά από πολυετή χωρισμό και αγκαλιάζονται κλαίγοντας για ώρα. Βέβαια στην πραγματικότητα όταν μπήκα σπίτι χαμογέλασε που με είδε, του στυλ «α ήρθες και εσύ να γίνουμε πολλές» συνέχισε να παίζει και μετά από λίγο ήρθε να πιει μια τζουρίτσα (ακόμα τη θηλάζω, οπότε αναγκάστηκε να έρθει προς το μέρος μου). Η δεύτερη μέρα ήταν λίγο πιο εύκολη και από κει και πέρα αρχίσαμε “κάπως” να συνηθίζουμε. Γενικά δεν είμαι πολύ των αλλαγών, όσο μεγαλώνω δυσκολεύομαι και δεν θέλω, αλλά τι να κάνω. Τουλάχιστον η μικρή περνάει καλά, δεν άλλαξε και τίποτα εκτός από την απουσία της μαμάς και αυτό έχει σημασία (δεν ξέρω για τα παπούδια αν ισχύει το ίδιο βέβαια).
Για να μην λέω μόνο τα αρνητικά και βάλουμε όλοι μαζί τα κλάματα, θέλω να πω και μερικά από τα θετικά που συνήθισα γρήγορα και χωρίς παράπονα:
- Πίνω τον καφέ μου/νερό/ζουμί αρεσκείας χωρίς να πρέπει να κρύψω την κούπα/ποτήρι/μπουκάλι γιατί η μικρή την θέλει πάση θυσία και κλαίει με δάκρυ κορόμηλο μέχρι να της το δώσω (είναι του θεατρικού το κορίτσι και το δάκρυ το έχει στο τσεπάκι).
- Τρώω γλυκά/φαγητά της αρεσκείας μου χωρίς να με πλησιάζει “κάποια” να με μυρίσει ή να μου βάζει τη γλώσσα της στο στόμα μου για να καταλάβει τι τρώω (true story) ή να πρέπει να κρύβω τα σοκολατάκια κάτω από τα μαξιλάρια.
- Φοράω ρούχα που δεν έχουν εύκολη πρόσβαση ή ξεκουμπώνουν εύκολα για θηλασμό, ούτε έχω κάποιο ανθρωπάκι να μου τραβάει την μπλούζα για να πάρει μια τζουρίτσα ανά πάσα ώρα και στιγμή.
- Πάω στο μπάνιο χωρίς να με κοιτάζουν όλο απορία και δέος δύο ματάκια λες και εκτελώ επικίνδυνη φιγούρα, ούτε χρειάζεται να βγαίνω τρέχοντας από το μπάνιο με το άγχος μην έχει διαλυθεί το σπίτι ή εχει γκρεμοτσακιστεί το μικρό.
- Μπορώ να κάτσω στον υπολογιστή χωρίς να έρθει κατά πάνω μου το μικρό ανθρωπάκι για να πατήσει όλα τα κουμπάκια ή το monitor περιμένοντας να γίνει κάτι (νομίζει ότι όλα είναι με οθόνη αφής).
- Κυκλοφορώ με άδεια χέρια, χωρίς καρότσι να σπρώχνω, ούτε χρειάζεται να κουβαλάω μια τσάντα με όλη την προίκα του μωρού, πάνες, μπιμπερό και κανα δυο αλλαξιές. Επίσης ο χρόνος μου στα ΜΜΜ συγκαταλέγεται στις προσωπικές μου στιγμές, ακούω μουσική και σκέφτομαι χωρίς αντιπερισπασμούς τι θέλω να γράψω στο blog ή τι θα κάνω όταν βρω χρόνο ή πως θα βρω αυτό τον πολύτιμο χρόνο.
- Δεν χρειάζεται να μιλάω σε όλους ή για μένα στο τρίτο πρόσωπο.
Αυτά προς το παρόν. Τα αυτονόητα δηλαδή για μια μη-μαμά, πράγματα που έκανα τα τελευταία τριάντα-κάτι χρόνια, αλλά πολυτέλειες πλέον από τοτε που ήρθε το Αυγουλάκι και που προσωρινά είχα ξεχάσει.
Τα αρνητικά δεν θα τα απαριθμήσω, θα αφήσω τις γκρίνιες για άλλο ποστ, αν και η έλλειψη χρόνου είναι το νο. 1 στα charts. Πριν το Αυγουλάκι δηλαδή, έβρισκα την πιο δύσκολη συνταγή, την μελέταγα και προετοίμαζα την εκτέλεσή της μερικές μέρες πριν και όταν ερχόταν το γουηκέντ κλεινόμουν στην κουζίνα και την έκανα. Μάλιστα σνόμπαρα τις συνταγές που ήταν με λίγα υλικά και έτοιμες σε λίγο χρόνο. Που να ήξερα όμως!
Αυτή η συνταγή ας πούμε ότι ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Είναι σχετικά γρήγορη στην προετοιμασία της, απλά έχει λίγο χρόνο αναμονής στην συναρμολόγηση, μέχρι να κρυώσει το ένα και να σφίξει το άλλο. Με λίγο καλό timing όλα γίνονται. Είναι ανάλαφρη, πολύ γευστική και πλούσια και φυσικά τίγκα στη σοκολάτα. Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος εκεί έξω που να μην θέλει να φάει έστω ένα μικρό κομματάκι. Η βάση είναι ένα πλούσιο brownie και από πάνω μια ελαφριά κρέμα/μους σοκολάτας χωρίς αυγά η οποία γίνεται γρήγορα και δεν βαραίνει.
Και σε περίπτωση που αναρωτιέστε, όχι δεν την έφτιαξα για να γιορτάσω την επιστροφή μου στη δουλειά, ξεχασμένη από κάτι γενέθλια είναι (απλά τεμπέλιασα και δεν την ανέβασα εγκαίρως).
Τούρτα με βάση brownie
Συνταγή από το περιοδικό Γλυκές Ιστορίες/Στέλιο Παρλιάρο 2010*
Για τη βάση brownie
95 γρ. σοκολάτα κουβερτούρα 55% κακάο, σε κομμάτια
125 γρ. βούτυρο αγελάδος
95 γρ. ζάχαρη
2 αυγά μεσαίου μεγέθους
60 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
Στρώνουμε με λαδόκολλα τη βάση μιας φόρμας διαμέτρου 24 εκατ., ή ένα τσέρκι ακουμπισμένο σε ταψί.
Λιώνουμε τη σοκολάτα με το βούτυρο σε μπεν-μαρί (προσέχουμε να μην ακουμπάει ο πάτος του μπολ στο νερό), ανακατεύοντας με τη σπάτουλα που και που μέχρι να γίνει μια λεία σος. Αποσύρουμε το μπολ από τη φωτιά και το αφήνουμε στην άκρη.
Στον κάδο του μίξερ, ή σε ένα μεσαίο μπολ με το μίξερ χειρός, χτυπάμε τα αυγά με τη ζάχαρη μέχρι να αφρατέψουν και να ασπρίσει το μείγμα. Προσθέτουμε στο μείγμα των χτυπημένων αυγών το μείγμα της σοκολάτας και ανακατεύουμε με μια κουτάλα, μέχρι να ενσωματωθούν τα υλικά. Προσθέτουμε σιγά σιγά το αλεύρι, ανακατεύοντας με μια κουτάλα.
Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 170⁰C . Αδειάζουμε το μείγμα στη φόρμα και το ψήνουμε για 15 λεπτά. Το βγάζουμε από το φούρνο και το αφήνουμε να κρυώσει καλά και να σφίξει, τουλάχιστον για 2 ώρες πριν συναρμολογήσουμε τη τούρτα. Με ένα μαχαίρι το ξεκολλάμε από τα τοιχώματα της φόρμας, αλλά δεν το ξεφορμάρουμε τελείως γιατί αργότερα θα τη χρειαστούμε για να ρίξουμε την κρέμα από πάνω.
Για την κρέμα/μους σοκολάτα
500 γρ. κουβερτούρα (55% κακάο)
250 γρ. γάλα φρέσκο, πλήρες
500 γρ. κρέμα γάλακτος (35% λιπαρά), χτυπημένη σε παχύρρευστη μορφή
Κόβουμε την κουβερτούρα σε μικρά κομμάτια και την βάζουμε σε ένα μπολ. Βράζουμε το γάλα και το αδειάζουμε πάνω από την κομμένη κουβερτούρα. Περιμένουμε για 1 λεπτό και ανακατεύουμε με το σύρμα μέχρι να λιώσει η σοκολάτα και να γίνει μια λεία σος.
Χτυπάμε με το μίξερ την κρέμα γάλακτος σε παχύρευστη μορφή και την ενσωματώνουμε στο μείγμα της σοκολάτας, ανακατεύοντας απαλά με μια σπάτουλα. Αδειάζουμε την κρέμα αυτή πάνω από τη βάση του μπράουνι και βάζουμε το γλυκό στο ψυγείο για να κρυώσει και να δέσει, τουλάχιστον για 3 ώρες. Ξεφορμάρουμε και σερβίρουμε.
Αν θέλουμε στολίζουμε με σχεδιάκια από ζαχαρόπαστα ή απλό ξύσμα σοκολάτας, η το τρώμε απλά σκέτο.
*δυστυχώς έχω μόνο τις σελίδες με τη συνταγή και όχι το τεύχος
the green mixer 
Πάντα μου αρέσουν οι προτάσεις σου αλλά η σημερινή τούρτα είναι άλλο πράγμα!!!!!!!
Δεν το συζητώ! Είναι 100% του γούστου μου.
Ωραίοι και οι ανεμόμυλοι στο στολισμό της! Να υποθέσω ότι ήταν για αγοράκι? Μεγάλο ή μικρό δεν έχει σημασία… !!!
Φιλιά Τάνια μου!!!
Η τούρτα ήταν για μένα και ήθελα να κάνω κάτι στα γρήγορα και να μην την αφήσω αστόλιστη και θεώρησα ότι τα χρώματα αυτά θα κάνουν ωραία αντίθεση με το χρώμα της σοκολάτας.
Καλημερα Τανια! Υπεροχη τουρτιτσα! Κι εγω ειμαι 100% της σοκολατας οποτε μου εκανε αμεσως κλικ!
Αχ, Τάνια μου, τι να πρωτοπούμε για την επιστροφή στη δουλειά με τις αλλαγές μιας καθημερινότητας που έχεις ήδη συνηθίσει και αγαπήσει, με τις κρίσεις νοσταλγίας για το ζουζούνι που περιμένει στο σπίτι, με τα έντονα συναισθήματα, με… Ανεξάντλητο θέμα! Βέβαια, μεταξύ μας, το συζητάω άνετα με ένα φλιτζάνι τσάι και ένα μεγάλο κομμάτι από την τούρτα σου! (να περιμένω πρόσκληση; χιχιχι)
Μου άρεσαν πολύ οι ανεμόμυλοι!!!
Σε φιλώ!
Αχ, άστα, ενα κομμάτι τούρτα δεν φτάνει να πάνε κάτω τα “φαρμάκια”,χεχεχε
Αχ, αυτή η πίστα #2…. Εγώ την πέρασα πολύ νωρίς, και την έχω συνηθίσει… Ήταν ακόμα 4 μηνών ο σπόρος. Το μόνο που δε συνηθίζεται σχεδόν δύο χρόνια μετά για μένα είναι η έλλειψη χρόνου. Υπομονή κορίτσι!
Αυτή η τούρτα…. Ααααχχχχ αυτή η τούρτα…. Πόσο κολασμένα αμαρτωλή μπορεί να είναι!!!!
Μαμά ή μη μαμά, νομίζω πως όταν επιστρέφεις στη δουλειά μετά από ένα μεγάααλο διάστημα άδειας, είναι πίκρα!
Πίκρα που γλυκαίνεται άψογα με ένα καλό κομμάτι σοκολατένιας τούρτας. Η συνταγή, πάνω – κάτω η ίδια, πρέπει να κυκλοφορεί και σε άλλα περιοδικά και είμαι σίγουρη πως έχει εγγυημένη επιτυχία.
Καλή δύναμη με όλα πράσινο μίξερ!
Οντως, μεγάλη πίκρα όπως τα λες!
Η επιστροφή στη δουλειά έχει πράγματι τις δυσκολίες της, με σημαντικότερη φυσικά το έντονο συναίσθημα απουσίας της μικρής.
Στην πορεία όμως αποδεικνύεται ότι έχει και τα θετικά της. Ξεκολλάει λίγο το μυαλό και αυτό είναι καλό. Και έχουμε και λίγο προσωπικό χρόνο τελικά!
Η τούρτα φανταστική. Κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου!
Φουλ στη σοκολάτα και εύκολη, νομίζω δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη!
Φιλιά!
Εντάξει. Η τούρτα θα δοκιμαστεί το συντομότερο! Brownie, μους , σοκολάτα, αχτύπητος συνδυασμός. Όλα αυτά που περιγράφεις τα έζησα πριν 6,5 χρόνια, ήταν δύσκολα στην αρχή, αλλά θεωρώ πως μας κάνει καλό να βγαίνουμε λίγο από το σπίτι, να συναναστρεφόμαστε με άλλους ανθρώπους και να ξεκολλάει και το μωρό λίγο από πάνω μας.
Όλα θα πάνε καλά. Και ο προσωπικός χρόνος χρειάζεται!
Η τούρτα φαίνεται υπέροχη. Και σοκολατένια και ανάλαφρη!
βλέπω σοκολατένια τούρτα και στέκομαι και την κοιτάω με τις ώρες!!!! να είχα ένα κομματάκι…. 🙂
την έχεις στολίσει πολύ ωραία! βλέπω χρειαζόταν το γλυκάκι για να φύγει η πίκρα της επιστροφής στη δουλειά…. έχεις τα δίκια σου!!
Χαχαχαχ φοβερό το Αυγουλάκι σου! Μου άρεσε ειδικά εκεί που λες ότι ήθελε να καταλάβει τι γλυκό έφαγες! Μα φαίνεται το παιδί ότι είναι foodie από τα γεννοφάσκια του 😉 Η brownie-τούρτα σου είναι για πολύ chocaholics, δηλαδή για μένα 😉 Ευχαριστώ! Πάω να τη φτιάξω! 🙂
Υπέροχη τούρτα για τους λάτρεις της σοκολάτας! Κόλαση!!!
Αφράτη και λαχταριστη!
Καλη συνέχεια στη μερα μας!
Φιλιά 🙂
Μου θυμισες εκείνη την σκηνη απο την Πριγκίπισσα Σισσυ, που η Ρομυ Σνάιντερ ντυμένη με τουαλετα όλο νταντέλα, γαντια, μαλλί μπουκλες/κοτσίδες/στολισμενο να τρέχει πάνω σε χαλί/διάδρομο για να πάρει αγκαλιά την κορουλα της (που ήταν στην αααααααλη άκρη του χαλιού) μετα απο πολύμηνο χωρισμο!
Τελικά μια χαρά σου κατσε η εργασια, πάνω που πήγα να στανχωρθώ οτι θα ηταν 2 much για σένα αυτη την περίοδο 😉
Πολύ ομορφη η τουρτίτσα!