Ο Φεβρουάριος ήταν ανέκαθεν μήνας πολύ βαρετός και θυμάμαι από το σχολείο κάναμε όλοι “κοιλιά”, μεταφορική, στο διάβασμα και στις επιδόσεις. Τώρα μεγαλώνοντας, η κοιλιά αυτή έχει μεταφερθεί κυριολεκτικά και στη μέση μας, αλλά ισχύει και η ψυχική κόπωση που είχαμε στο σχολείο. Ίσως είναι ο απόηχος των γιορτών, ή απλά θέμα καιρού, που δεν θέλουμε το κρύο και τις μικρότερες και σκοτεινότερες μέρες.
Μέχρι κάποια ηλικία μου άρεσε πάρα πολύ ο κρύος καιρός και οι μουντές μέρες με βροχή και νόμιζα ότι ο ήλιος ήταν “overrated”, υπερτιμημένος δηλαδή. Τα δύο χρόνια που πέρασα στην Αγγλία τις χάρηκα αρκετά αυτές τις μουντές μέρες, αλλά εκεί έμαθα να εκτιμώ τον ήλιο πιο πολύ (παρότι ήμουν τυχερή γιατί πέτυχα χρονιές με λίγη βροχόπτωση και ξηρασιά τα καλοκαίρια).
Τώρα που μεγάλωσα και έγινα “σοφή” τον εκτιμώ ακόμα περισσότερο, ίσως επειδή θα βγω έξω και θα ξέρω ότι θα δω λιγότερες μουντές φάτσες στο δρόμο, ίσως δεν θα χρειαστώ να ντυθώ σαν κρεμμύδι… ίσως επειδή ο ήλιος και ο καλός καιρός μεταφράζεται στο ότι δεν θα κλειστεί η μικρή μέσα να γκρινιάζει, και άλλα πεζά και μικρές χαρές όπως ότι θα στεγνώσουν τα ρούχα πιο γρήγορα και θα αποστειρωθούν από τον ήλιο και η θέρμανση θα δουλέψει λιγότερο (ίσως), ενώ θα έχει ζεστό νερό ο ηλιακός.
Ίσως γιατί αν δεν έχω δουλειά θα βγω να λιαστώ και εγώ σαν τις γάτες και τα σκυλιά που πιάνουν μια ακρούλα και την πέφτουν. Το τελευταίο βέβαια δεν μου κάθεται συχνά και μας τα έχει χαλάσει ο καιρός όταν καθόμαστε, αλλά που θα πάει….. έρχονται καλύτερες μέρες (και σε λίγο καιρό θα γκρινιάζω ότι δεν μπορώ τη ζέστη και ότι θέλω κρύο και μουντό καιρό για να βάλω τον φούρνο να ψήσω χωρίς να πυρακτώνεται το σπίτι). Παρότι αυτός ο καιρός και η περίοδος είναι ιδανική για φουρνίσματα και ώρες στη κουζίνα επειδή είναι το αναμενόμενο δεν μου είναι αρκετό.
Επ’ ευκαιρίας της Καθαρά Δευτέρας αποφάσισα να δοκιμάσω αυτή τη συνταγή που είχα μαρκάρει (στο μυαλό μου) να κάνω κάποια στιγμή και αν μην τι άλλο δεν τη λες και συνηθισμένη (για να μην βαριέστε με τα ίδια και τα ίδια). Είναι ένα γλυκό-σνακ, δεν θα το έλεγες και επιδόρπιο αν και επειδή δεν υπολόγισα καλά και ναυάγησαν τα σχέδια που είχα για σαρακοστιανό επιδόρπιο, μια χαρά τα φάγαμε και μετά το φαγητό.
Η αλήθεια είναι ότι όταν τέλειωσα την εκτέλεση της συνταγής δεν ήμουν καθόλου ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα γιατί συγκρίνοντάς τα με αυτά της φωτογραφίας που συνόδευε τη συνταγή, καμία σχέση απολύτως. Μου θύμισε κάτι φωτογραφίες με μαγειρικά #fail που συγκρίνουν την φωτογραφία από το pinterest με αυτή της πραγματικής ζωής, καμία σχέση το ένα με το άλλο δηλαδή. Εκείνα ήταν καλοσχηματισμένα, σαν σοκολατένιες ελίτσες με λεία σχετικά επιφάνεια, καμία σχέση με τη “ρουστίκ” εμφάνιση που έχουν τα δικά μου, που είναι σαν βραχάκια (θα μου πείτε το ίδιο είμαι εγώ με τον υπογράφοντα την συνταγή γνωστό και έμπειρο ζαχαροπλάστη;).
Ωστόσο ο αυστηρός πλέον δοκιμαστής g_ , ενώ με κοίταζε στραβά καθώς το έφτιαχνα, τύπου «δεν μου γεμίζει το μάτι για γλυκό της προκοπής» και λίγο πιο μετά «τι θα μας ταΐσεις πάλι, θέλουμε κάτι ωραίο με αυτόν τον καιρό, να πάνε τα φαρμάκια κάτω» όταν το δοκίμασε έπαθε έκσταση. Έφαγε ένα, και άλλο ένα και άλλο ένα και άλλο ένα (για να σιγουρευτεί μάλλον). Και μετά αναφώνησε ότι είναι κολασμένα και ότι είναι το καλύτερο γλυκό που έχω φτιάξει “έβερ”.
Το απόγευμα που ξανά-έφαγε μου είπε ότι μου βάζει 9.5/10 και λίγο αργότερα μου είπε ότι μου βάζει 9,75/10 (τσίμπαγε όλη την ώρα όπως καταλάβαμε όλοι μας). Το ίδιο μου είπαν όσοι τα δοκίμασαν. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να πανηγυρίσω και να χαρώ με την επιτυχία της συνταγής ή να στραβώσω και να νιώσω ανασφάλεια που δεν μου έχουν μιλήσει πότε τόσο θερμά για άλλες συνταγές. Η αλήθεια είναι ότι είναι όντως φανταστικές, παρόλη την ανωμαλία στην εμφάνισή τους.
Τα αμύγδαλα (έβαλα και μερικά φουντούκια, φαίνονται στη φωτογραφία απο πάνω, τα στρογγυλά) λούζονται με σιρόπι και καραμελώνονται και καβουρντίζονται, έντονα στην περίπτωση μου, μέχρι που να σκουρύνουν στο χρώμα και να σε κάνει η μυρωδιά τους να λιποθυμήσεις. Μετά καλύπτονται με λιωμένη σοκολάτα σε ένα “κρύο μπάνιο” και στο τέλος πασπαλίζονται με κακάο ή με ζάχαρη άχνη, εγώ προτίμησα μόνο το κακάο, δεν μου πήγαινε για κάποιο λόγο να βάλω άχνη (σα να φοράμε άσπρο φόρεμα πάνω από μαύρο καλσόν ένα πράμα).
Λίγα λόγια για τη συνταγή:
• Τα αμύγδαλα που χρησιμοποίησα ήταν ψημένα και ανάλατα, γι’ αυτό καβουρντίστηκαν στο μισό χρόνο από αυτό που αναγράφει η συνταγή, να το έχετε υπόψη σας και να τσεκάρετε τον φούρνο για να μην καούν (έκανα έντονο καραμέλωμεμα όπως θα δείτε από το χρώμα, εσείς προσαρμόστε το ψήσιμο ανάλογα τα γούστα σας)
• Να μετρήσετε το σιρόπι που θα καλύψει τα αμύγδαλα, μην το ρίξετε όλο, γιατί τα υλικά φτιάχνουν παραπάνω ποσότητα απ’ όση χρειάζεται
• Θα κολλήσει σοκολάτα στο τοιχώματα του μπολ, αλλά δεν πάει χαμένη, αν ξαναβάλετε το μπολ σε ζεστό νερό (μπεν μαρί) θα λιώσει και μπορείτε είτε να φτιάξετε 2-3 σοκολατάκια είτε να γλείψετε τα περισσεύματα επιτόπου
• Μαζί με τα αμύγδαλα έβαλα και μερικά φουντούκια (δεν τα αναφέρω παρακάτω) και ενώ δεν είναι άσχημα, τα αμύγδαλα ταιριάζουν καλύτερα
• Για την επικάλυψη αναγράφονται 50γρ κακάο το οποίο είναι αρκετό, μπορείτε να ξεκινήσετε με λιγότερο και να προσθέσετε το υπόλοιπο στην πορεία να τα βρείτε πολύ υγρά ή πιστεύετε ότι θα θελαν παραπάνω
Σοκολατένιες Μάντολες
Συνταγή από Γλυκές Ιστορίες / Στέλιος Παρλιάρος – Τεύχος Μαρτίου 2012
Υλικά
200γρ αμύγδαλα λευκά
2 κ.Σ. σιρόπι (συνταγή παρακάτω)
200γρ. κουβερτούρα, λιωμένη σε μπεν μαρί (ή φούρνο μικροκυμάτων)
Για την επικάλυψη
30-50γρ. κακάο
Για το σιρόπι
50γρ. νερό
50γρ. ζάχαρη
Εκτέλεση:
Για το σιρόπι:
Σε ένα μπρίκι, σε μεσαία δυνατή φωτιά βράζουμε το νερό με τη ζάχαρη για 1 λεπτό (μετράμε από τη στιγμή που αρχίζει να κοχλάζει).
Για τα αμύγδαλα:
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 170⁰C. Στο ταψί του φούρνου ή ένα λίγο μικρότερο στρώνουμε αντικολλητικό χαρτί.
Σε ένα μεσαίο μπολ βάζουμε τα αμύγδαλα και ρίχνουμε τις 2 κ.Σ σιρόπι και ανακατεύουμε καλά να πάει παντού και να βραχούν τα αμύγδαλα και τα απλώνουμε στο ταψί, προσπαθώντας να μην είναι κολλημένα μεταξύ τους. Τα ψήνουμε για 15-20 λεπτά, έως ότου καραμελώσουν και καβουρντιστούν (τα δικά μου έγιναν στο μισό χρόνο, διαβάστε τις σημειώσεις παραπάνω σχετικά). Τα βγάζουμε από το φούρνο και τα αφήνουμε να κρυώσουν τελείως. Όσα έχουν κολλήσει μεταξύ τους τα ξεχωρίζουμε.
Σε ένα μεγάλο μπολ βάζουμε παγάκια με λίγο νερό και τα καλύπτουμε με μια μεμβράνη για να μην πέσει νερό πάνω στα αμύγδαλα (ετοιμάζουμε κάτι σαν κρύο μπεν μαρί). Βάζουμε από πάνω το μπολ με τα αμύγδαλα και ρίχνουμε το 1/3 της λιωμένης κουβερτούρας και ανακατεύουμε συνεχώς με ένα κουτάλι έως ότου αρχίσει να παγώνει η σοκολάτα στα αμύγδαλα και στα τοιχώματα του μπολ.
Συνεχίζουμε ρίχνοντας τη μισή από την υπόλοιπη σοκολάτα και ανακατεύοντας ώστε η σοκολάτα να παγώνει πάνω στα αμύγδαλα και όχι σαν ενιαία μάζα και τα αμύγδαλα να μην κολλάνε μεταξύ τους. Συνεχίζουμε την ίδια διαδικασία ρίχνουμε και την υπόλοιπη σοκολάτα (θα δούμε ότι προς το τέλος τα αμύγδαλα δεν παίρνουν άλλη σοκολάτα πάνω τους).
Επικάλυψη
Σε ένα τάπερ βάζουμε το κακάο και ρίχνουμε τα αμύγδαλα μέσα, κλείνουμε το καπάκι και το κουνάμε απαλά δεξιά-αριστερά να καλυφθούν και να πάει παντού το κακάο και έπειτα τα κοσκινίζουμε για να φύγει το περίσσιο κακάο.
Διατηρούνται σε αεροστεγές δοχείο.
the green mixer 
ότι και να λες….έτσι καβουρδισμένα, καραμελωμένα, με κακάο και με σοκολάτα είναι εθιστικά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! αυτό έλειπε να μην είχαν επιτυχία και μ’ αρέσει που είναι ανώμαλα!
τρώγονται σε χρόνο dt!!!!
έτσι όπως τα λες είναι! παραδόξως επέζησαν 2 μέρες (Τα τρωγαμε λίγα λίγα για να κρατήσουν)
Πάρα – πάρα πολύ καλό!. Κατηγορία Champions League. Ανέβηκες επίπεδο (..σε σχέση με παλαιότερες, καλές, προσπάθειες). Κοίτα, αν ο g… δεν έκανε ούτε ένα αρνητικό σχόλιο, τότε είναι όντως αψεγάδιαστο. Αγοράζω υλικά για να προσπαθήσω το απόγευμα.
Χαιρομαι πολυ που σου αρεσαν Νικο! Καλη επιτυχια!
Φανταστικες!!!! Τι να πω περα απο τι οτι ειναι εθιστικα; Μου αρεσει πολυ το σχημα τους. Ειλικρινα! Τα θεωρω πιο προσιτα ετσι τα …σοκολατακια σου.
Κι επισης μου αρεσει που σε καθε σου αναρτηση υπαρχει εκει πισω στον φοντο να αχνοφαινεται το πρασινο σου μιξερ, σημα πλεον κατατεθεν σου!!!
Καλησπεραααα!!!!
Φιλια!
Να και κάποιος που το πρόσεξε! Πράσινο μίξερ λεγεται το blog και είπα να το κάνω σήμα κατατεθέν. Ευχαριστώ Χρυσαυγή!
Εννοειται!!!
Ειδικοτητα μας οι λεπτομερειες!!!!!! Χεχεχε
🙂
αυτή η ρουστίκ όψη τους είναι που μου αρέσει περισσότερο!! (πέρα από την σοκολάτα βεβαίως βεβαίως!)
δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα είναι υπέροχα!! μπράβο Τάνια μου!!
Ευχαριστώ Εύη!
Είδη με φαντάζομαι να τα καταβροχθίζω …μου φτάνει άραγε ένα βάζο από αυτά τα απίστευτα σοκολατοσκευάσματα?
Για μια μέρα ίσως και να σου φτάνει (χωρίς μοιρασιές όμως)
Χαχαχα εννοείται!!
Δεν ξέρω αν ανέβηκε το σχόλιό μου γιατί έγραφα από κινητό. Έλεγα ότι συμφωνώ με τον καλό σου. Είμαι σίγουρη ότι είναι πεντανόστιμες!
Το πρασινάκι στο background παραπέμπει στο όνομα του μπλογκ σου επιτυχώς 😉
Αυτό βγήκε μόνο, αν έγραψες και άλλο δεν ξέρω που πήγε. Είναι πολύ νόστιμες, στο υπογράφω.
Πολύ ωραία η συνταγή σου και οι φώτο σου! Μοιάζουν πραγματικά εθιστικά, με έπεισε ο G με τις βόλτες για τσιμπολόγημα. Πολύ πετυχημένη η παρομοίωση ζάχαρη άχνη με άσπρο φόρεμα και μαύρο καλσόν, με έκανες και γέλασα! Όσο για το γκριν μίξερ, μη νομίζεις ότι δεν το προσέξαμε, απλώς δεν το σχολιάσαμε.
Φιλιά
Ευχαριστώ πολύ (και που το προσέξατε)!!!!!!!
καλά πιστεύω πως αν τα φτιάξω θα τα δοκιμάζω (χούφτα, χούφτα..) σε κάθε στάδιο της παρασκευής τους. ειδικά όταν είναι τραγανά και καραμελωμένα είναι όνειρο. Αλλά και μετά που τα βουτάς στην σοκολάτα.. πάλι ονειρεμένα είναι. Χμ μάλλον όταν τα φτιάξω δεν βλέπω να μου μένουν και πολλά στο τέλος για να πασπαλίσω με κακάο! hehe
πολύ ωραία η συνταγή! πρέπει να ναι όντως εθιστικά – δικαιολογείται απόλυτα λοιπόν ο G. που τσίμπαγε όλη την ώρα!
Χα, και εγώ είχα πολλές απώλειες κατά την διάρκεια της παρασκευής, γι’αυτο έβαλα και τα φουντούκια έξτρα, γιατί ψιλιάστηκα τη δουλειά και έχεις δίκιο είναι φανταστικά καραμελωμένα. Και με τη σοκολάτα πάνω τους μετά. Έπρεπε να το γράψω στο πρόλογο, ότι πρέπει να μπει ενα 10% παραπάνω αμύγδαλο γιατί μέχρι το τελικό στάδιο δεν φτάνει η αρχική ποσότητα.
Σοκολατένιες μου αρέσουν και μένα οι μάντολες, με κακάο τις φτιάχνουν και στην Κέρκυρα. Μόνο που οι δικές σου με τη σοκολάτα και το κακάο από πάνω θα είναι σίγουρα πιο νόστιμες. Αλήθεια είναι εθιστικές όμως, ειδικά έτσι μπουκίτσες που είναι και νομίζω πως δεν θα προλάβουν να αποθηκευτούν σε κανένα βάζο/δοχείο!
Εθιστικές πρέπει να είναι οι μάντολές σου και τον καταλαβαίνω απόλυτα τον G που δεν σταμάτησε να τσιμπολογάει!
Συμφωνώ ότι το ρουστίκ αποτέλεσμα είναι πιο “αυθεντικό” και πιο όμορφο για φωτογράφιση!
Καλημέρα!!
Στα παιδικά μου χρόνια (οι διακοπές στο νησί της γιαγιάς μου, βλέπε Κεφαλλονιά) ήταν συνδυασμένες με την γεύση της κόκκινης ή καραμελένιας μάντολας όπως αυτή έβγαινε ζεστή από τα καζάνια του ζαχαροπλαστείου που διατηρούσαν συγγενικά μας πρόσωπα!
Με σοκολάτα δοκίμασα πολύ-πολύ αργότερα Τάνια. Και τώρα που διάβασα την παρασκευή και την ευκολία με την οποία γίνονται νομίζω πως θα την κάνω σύντομα την “αμαρτία”!
Καλή Σαρακοστή σας εύχομαι.
Ευχαριστώ πολύ Πηνελόπη, επίσης!!!!
Τανια εγω προτιμω ρουστικ παρα αψεγαδιαστα ,μου φαινονται πιο λαχταριστα αρα 10points για το σχημα τους!τρελαινομαι για καβουρδισμενα αμυγδαλα (ο μπαμπας μου ψηνει καθε τοσο στο φουρνο και τα τσακιζω) αρα ακομα 10points!νομιζω οτι οι γλυκιες μπουκιτσες σου ειναι εθιστικες και κανεις δεν μπορει να φαει μονο μια!!!τελος νομιζω οτι αδικως σε εκρινες τοσο αυστηρα!!!!!φιλιαααά
Ευχαριστω Kikitsa (εγω το 10 Points το διάβασα στα γαλλικά, όπως στη γιουροβίζιον). Μερακλής ο μπαμπάς που ψήνει αμυγδαλάκια.
Καθότι επτανήσια και εγώ, οι μάντολες είναι από τα αγαπημένα μου κόκκινα γλυκάκια τα οποία τρώω σαν πασαντέμπο όποτε πέσουν στα χέρια μου!! Δεν έχω δοκιμάσει με σοκολάτα αλλά φαίνονται τόσο τέλεια που θα τα δοκιμάσω!! Πολλά φιλιά!
Με σοκολάτα είναι ακόμα πιο εθιστικές παρότι μπορεί να σε ξενίσει λίγο στην αρχή αν τις έχεις συνηθίσει κόκκινες.
“Άσπρο φόρεμα πάνω από μαύρο καλσόν”;;; Εντάξει, κλαίω…
Ενώ γενικά δεν είμαι του ξηρού καρπού στα γλυκά, οι κλασικές μάντολες μου αρέσουν πολύ. Φαντάζομαι επομένως, πόσο θα μου αρέσουν οι σοκολατένιες! Και φυσικά εννοείται ότι η ρουστικ όψη τους ταιριάζει καλύτερα! Δεν θα ήθελα πολύ να μου σερβίρουν σε τραπέζι κάτι που να μοιάζει με σοκολατένια ελλίτσα, θεωρώ ότι παραπέμπει… if you know what I mean…
Χεχεχε, κάπου είδα μια φωτογραφία με το παραπάνω και όταν ήρθε η ωρα να αποφασίσω αν θα βαλω και άχνη πανω στη σοκολάτα μου ήρθε η εικόνα. Σίγουρα δεν είναι ιδανικό για επιδόρπιο τραπεζιού, παρότι δεν είχα σκεφτεί σε τι παραπέμπει το σχήμα τους είναι η αλήθεια, αλλά επειδή ήταν όλοι περίεργοι τι έφτιαξα τις δοκιμασαν (μακάρι να σκέφτονταν αυτό που είπες εσύ και να μην έτρωγαν, να έμεναν πιο πολλές για μας)
Συμφωνώ με τη βαρεμάρα του Φεβρουαρίου….
Θα βούταγα λίγες απο τις μαντολές σου κι ας είναι 0730 το πρωι !!!!
Φεύγει όπου να’ναι, ας ελπίσουμε ο Μάρτιος να είναι πιο “ζωντανός” μήνας.
Καλημέρα!
Μου αρέσουν πολύ! Μου αρέσει η ρουστίκ εμφάνιση! Γεια στα χέρια σου 🙂
Ειχα παει ενα καλοκαιρι στην Κεφαλονια, οπου και ανακάλυψα τις μαντολες (αντιλαμβάνεσαι πόσες εφαγα).
Τωρα που τις βλέπω με σοκολατένιο outfit νομιζω οτι θα μου αρέσουν ακόμη περισσότερο 😉
Η εισαγωγή πολύ μου άρεσε.
Οπως επίσης μου αρέσουν όπως έγιναν ρουστικ. Ετσι είναι πιο ωραίες
Φαντάζομαι γεύση… σουπερ εθιστικές.
Οι κοντινές φωτογραφίες φανταστικές 😉
Εμένα πάντως αυτή η ρουστίκ εμφάνιση μου αρέσει!
Και είμαι απολύτως σίγουρη ότι είναι κάτι παραπάνω από εθιστικές!
Αφού και ο “δύσκολος” κύριος g σου έδωσε σχεδόν 10, τι άλλο να πούμε;
Καλησπέρα !! Και σε μένα αρέσει η πιο ρουστικ εκδοχή – πολύ ωραίες έγιναν !!! Σκέφτομαι θα μπορούσαν να υλοποιηθούν και σε ωμοφαγική version..μου έδωσες ιδέα !! 🙂