Η ανιψιά μου λατρεύει τις γάτες. Μονόχρωμες, ριγέ, με πιτσιλιές, με γκλίτερ, με φιογκάκια. Από μωρό παιδί (τώρα μεγάλωσε και κοντεύει τα 9) κάνει κέφι τις γάτες. Τι δώρο μπάρμπι, μωρά, φραουλίτσες, πόνυ, πλαϋμομπιλ της έχουμε πάρει, αυτή γάτες θέλει. Και δεν το πιάνουν το υπονοούμενο οι δικοί της να της πάρουν μια ζωντανή να ξεσπαθώσει, να την κατσιάσει στο χάδι και στο παιχνίδι.
Επιτέλους μπήκε η Άνοιξη και κοντεύει και το Πάσχα.
Επειδή φέτος το Καθολικό Πάσχα ήταν πολύ νωρίτερα και επειδή έχω κολλήσει με το instagram, νιώθω ότι ήδη το έχω γιορτάσει μια φορά, με όλα αυτά τα καλούδια που έβλεπα να φτιάχνουν διάφορες bloggers τις προηγούμενες βδομάδες.
Ήρθε και η σειρά μας. Τα σχέδια πολλά και η λίστα ατέλειωτη (και ο χρόνος ελάχιστος εννοείται)….
Πέρσι έκανα μπισκότα με κρυμμένο σχέδιο.
Φέτος σειρά έχει αυτό το κέικ. Continue reading
Κυριακή πρωί και αυτό το κεϊκ είναι πάνω στον πάγκο της κουζίνας και “περιμένει”.
Το βλέπει η μικρή Α. aka λαγωνικό και αρχίζει: Continue reading
Πέρασαν οι γιορτές και ένα μελομακάρονο δεν έφαγα φέτος. Ούτε κουραμπιέ έφαγα βέβαια, αλλά δεν παραπονιέμαι γιατί έφαγα διάφορα άλλα γλυκά και αλμυρά, οπότε δεν τις γλίτωσα τις θερμίδες, που τέτοια τύχη, οπότε δεν γλιτώνω και τη #prospatheia να χάσω κανά κιλό, ίσα για να μπορώ να “αναπνέω” σαν άνθρωπος στα ρούχα μου.
Ξερω, ξέρω, άλλη μια συνταγή με μπανάνες….
Αυτή η συνταγή γεννήθηκε πιο πολύ από την ανάγκη να χρησιμοποιηθεί/ανακυκλωθεί ένα μεγάλο βάζο πραλίνας φουντουκιού-σοκολάτας που είχα αγοράσει για κάποιο ανεξήγητο λόγο (άλλο ήθελα και άλλο πήρα η-ζαλισμένη-πεινασμένη-στο-σουπερμάρκετ) και όχι τόσο οι μπανάνες.
Continue reading
Με τα τούτα και τα κείνα πέρασαν δύο χρόνια από εκείνη τη μοιραία βραδιά του Αυγούστου.
Που πήγα για ποτό (μπύρα χωρίς αλκοόλ) ένα ωραίο βράδι Παρασκευής (και ούσα στις αρχές του 9ου) και πριν καλά καλά προλάβω να τελειώσω το μπολάκι με τους «ξηροί καρποί» (με το ζόρι τα έφτασα μέχρι τη μέση δηλαδή) βρέθηκα στο νοσοκομείο ζαβλακωμένη και με μωρό στην αγκαλιά (με καισαρική και ολική στο τσαμ μπαμ στο επόμενο δίωρο). Continue reading
Σκέπτομαι τι να γράψω εδω και μέρες αλλά και μόνο η σκέψη να κάτσω και στο σπίτι στον υπολογιστή με κουράζει. Καμιά φορά νιώθω ότι πρέπει να διαβάσω για το διαγώνισμα ή πρέπει να παραδώσω την εργασία μέχρι την Τρίτη το πρωί (μέρα που συνήθως ανεβάζω ποστ) και με πιάνει μια απίστευτη αναβλητικότητα. Νιώθω σαν τους μαθητές που βλέπω να αράζουν βαριεστημένα έξω από το σχολείο, αρνούμενοι να μπουν μέσα και περιμένοντας νωχελικά να περάσουν οι μέρες για να λιώσουν στο καθισιό ή τουλάχιστον έτσι φαντάζομαι ότι νιώθουν/είναι η ζωή τους.
Την προηγούμενη βδομάδα είχαμε άδεια και μεγάλα σχέδια για το πως θα την αξιοποιήσουμε, γιατί κολλήσαμε και την αργία της Πρωτομαγιάς και βγήκαν πολλές οι μέρες.
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν γεμάτο γλυκά και εορτασμούς. Στον απόηχο της γιορτής των Γιώργηδων, με μεθεόρτια, γιατί πόσους να γιορτάσεις σε μια μέρα, και με νέους εορτασμούς και επετείους.
Honey vanilla cake
Η μικρή Αυγή (το μωρό που μέχρι τώρα ανέφερα ως Αυγουλάκι), έχει μεγαλώσει αρκετά πλέον, στα μάτια μου τουλάχιστον, γιατί για τους άλλους είναι ακόμα ένα μικρουλάκι, ούτε μωράκι το λες αλλά ούτε και νηπιάκι. Είναι αυτή η ντεμί φάση, αν ξέρει κανείς πως λέγεται ας μας διαφωτίσει. Περπατάει εδώ και καιρό και έχει αρχίσει να μιλάει. Κάθε μέρα που γυρνάω από τη δουλειά έχει να μας πει και μια νέα λεξούλα. Κάθε μέρα μπορεί να μας εκφράσει και κάτι παραπάνω. Όχι ότι στήνουμε διάλογο με τη μικρή, απλά μας παίρνει λιγότερο χρόνο να καταλάβουμε τι θέλει να πει ο ποιητής.
the green mixer
the green mixer 
