Η ανιψιά μου λατρεύει τις γάτες. Μονόχρωμες, ριγέ, με πιτσιλιές, με γκλίτερ, με φιογκάκια. Από μωρό παιδί (τώρα μεγάλωσε και κοντεύει τα 9) κάνει κέφι τις γάτες. Τι δώρο μπάρμπι, μωρά, φραουλίτσες, πόνυ, πλαϋμομπιλ της έχουμε πάρει, αυτή γάτες θέλει. Και δεν το πιάνουν το υπονοούμενο οι δικοί της να της πάρουν μια ζωντανή να ξεσπαθώσει, να την κατσιάσει στο χάδι και στο παιχνίδι.
Βρέθηκα πρόσφατα σε μικρό χωριό, για 4ημερο – μην φανταστείτε πολλές μέρες, και συνειδητοποίησα ότι το να ηρεμείς και να μην κάνεις τίποτα είναι μεγάλη τέχνη.
Την. οποία. όμως. δεν. κατέχω.
Έλεγα (ή μάλλον λέω) να μην κάνω εορταστική ανάρτηση και να πάω κόντρα στο ρεύμα της εποχής, που κινείται σε ροζ φόντα, με καρδούλες και λουλουδάκια, αρκουδάκια, γατάκια και όλα τα γουτσου γούτσου ψιψιψόνια που συνεπάγεται ο Άγιος Βαλεντίνος *.
Τα παστέλια παλιά δεν τα είχα σε μεγάλη εκτίμηση.
Το αντίθετο μάλλον θα έλεγα. Μου έκαναν αδιάφορα και παλιακά. Κάτι που έφερναν οι “θείες” από ταξίδια σε διάφορα μέρη, όχι εξωτικά, και λες και ήθελαν να μου κάνουν κακό ένα πράμα, με αυτό το μαλακό μελένιο ας-το-πούμε-γλύκισμα (για τα δικά μου τότε δεδομένα μιλάω πάντα). Να προσθέσω εδώ ότι ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το μέλι και ούτε λόγος για να το πλησιάσω στο στόμα μου χωρίς σοβαρό λόγο. Continue reading
Faux Παγωτίνια, όπως λέμε faux bijoux (φω μπιζού στα ελληνικά). 
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν γεμάτο γλυκά και εορτασμούς. Στον απόηχο της γιορτής των Γιώργηδων, με μεθεόρτια, γιατί πόσους να γιορτάσεις σε μια μέρα, και με νέους εορτασμούς και επετείους.
Αυτή η συνταγή μπήκε λίγο σφήνα στο blog, μετά από πρόταση (πρόκληση) της νονάς ΅Σπααα-τσιιας (Ασπασίας) ότι είναι συγκλονιστικό γλυκό και από τα καλύτερα που έχει φάει έβερ! Διατηρώντας τις επιφυλάξεις μου, γιατί περί ορέξεως, ξέρετε τι λέει ο λάος, μαζί με την άλλη παροιμία με το μικρό καλάθι και τα πολλά κεράσια, έκανα κλικ στο λινκ που μου στειλε. Το οποίο ήταν στα γαλλικά…. Αχμμμ…
Τα τελευταία χρόνια που ανακάλυψα τη ζαχαροπλαστική επιδιώκω να φτιάχνω τα φαγώσιμα δωράκια που κάνω σε φίλους/βαφτιστήρια αντί να τα αγοράζω έτοιμα, και κάθε φορά που πλησιάζει ο καιρός, πάνω από ένα μήνα πριν τουλάχιστον αρχίζω και ψάχνω στο ίντερνετ για ιδέες και επίσης τι κυκλοφορεί στην αγορά από αξεσουάρ, εργαλεία κλπ.
Πάντα είχα ένα θέμα με τα αξεσουάρ/gadgets και ανάλογα τι χόμπι έκανα είχα και τον απαραίτητο εξοπλισμό. Με τη ζαχαροπλαστική σαν νέο χόμπυ,έχω αποκτήσει μεγάλη συλλογή συνέργων και έχω γεμίσει ένα τεράστιο συρτάρι στη κουζίνα με φόρμες, κουπ-πατ, ταψάκια κλπ κλπ, το οποίο όμως έχει ανακαλύψει πολύ πρόσφατα η μικρή και κάνει “πάρτι” κάθε φορά που βαριέται τα παιχνίδια της (και είναι συχνό φαινόμενο). Continue reading
Κάθε βδομάδα κάνω μεγάλα σχέδια για το Σαββατοκύριακο. Μεγαλεπήβολα σχέδια που περιλαμβάνουν βόλτες οικογενειακές, μαγειρικές (τουλάχιστον δοκιμή 2-3 συνταγών), παιχνίδι και έξτρα χρόνος με τη μικρή, λίγο καθάρισμα-συμμάζεμα γιατί παρότι δεν είμαι και πολύ καλή νοικοκυρά, μια ξεπέτα χρειάζεται το σπίτι και φυσικά ξεκούραση και ύπνος και καλή διάθεση πάνω απ’ όλα.
Στην πραγματικότητα το πλάνο δεν πάει έτσι. Γίνονται όλα μισά, αν γίνουν δηλαδή και η διάθεση συνήθως δεν συμβαδίζει με αυτή των σχεδίων, γιατί κάπου στην πορεία συνειδητοποιείς ότι είσαι ένας απλός άνθρωπος και μέσα σε 48 ώρες δεν μπορείς να τα κάνεις όλα (εκτός και αν είσαι ο Jack Bauer και οι 24 είναι υπέρ αρκετές).
Ο Φεβρουάριος ήταν ανέκαθεν μήνας πολύ βαρετός και θυμάμαι από το σχολείο κάναμε όλοι “κοιλιά”, μεταφορική, στο διάβασμα και στις επιδόσεις. Τώρα μεγαλώνοντας, η κοιλιά αυτή έχει μεταφερθεί κυριολεκτικά και στη μέση μας, αλλά ισχύει και η ψυχική κόπωση που είχαμε στο σχολείο. Ίσως είναι ο απόηχος των γιορτών, ή απλά θέμα καιρού, που δεν θέλουμε το κρύο και τις μικρότερες και σκοτεινότερες μέρες.
the green mixer
the green mixer 