….Μπάρες με Καρύδα, Τύπου Bounty
Για να μην λέω και ψέμματα, δεν τις είχα ποτέ σε μεγάλη υπόληψη και αν θυμάμαι καλά δοκίμασα με τα χίλια ζόρια, σε κάποια στιγμή μεγάλης απελπισίας, σε μεγάλη σχετικά ηλικία. Το παράδοξο είναι ότι μου άρεσαν αρκετά, αλλά επειδή έχει καταγραφεί στο μυαλό μου ότι είναι κάτι που δεν με τρελαίνει δεν αγόρασα ποτέ.
Στο σπίτι δεν έχουμε αγοράσει ακόμα πλαστελίνες, ούτε επιδιδόμαστε σε πολλές καλλιτεχνίες. Φτιάχνουμε όμως, συχνά-πυκνά, ιδίως μέρες που δεν μπορούμε να βγούμε έξω, ζυμαράκια και παίζουμε με αυτά, τραγουδώντας το γκραν σουξέ – ανά την υφήλιο – “πλάθω πλάθω κουλουράκια, με τα δύο μου τα χεράκια κλπ κλπ”.
Δεν ήμουν ποτέ καλή στην ομοιομορφία και ομοιογένεια των πραγμάτων που έκανα. Θα με έλεγες και τσαπατσούλα, με μικρή υπομονή. Στο σχολείο έγραφαν όλοι όμορφα και καθαρά γραμματάκια και εγώ είχα μονίμως μουντζούρες στο χαρτί και μουτζούρες στο χέρι, στα δάχτυλα-στην έξω μεριά, και πάντα μάλωνα για χώρο στο θρανίο με τη διπλανή (είχαμε χωρίσει μάλιστα το θρανίο στα δυο, μετρημένο με το χάρακα).
Τα παστέλια παλιά δεν τα είχα σε μεγάλη εκτίμηση.
Το αντίθετο μάλλον θα έλεγα. Μου έκαναν αδιάφορα και παλιακά. Κάτι που έφερναν οι “θείες” από ταξίδια σε διάφορα μέρη, όχι εξωτικά, και λες και ήθελαν να μου κάνουν κακό ένα πράμα, με αυτό το μαλακό μελένιο ας-το-πούμε-γλύκισμα (για τα δικά μου τότε δεδομένα μιλάω πάντα). Να προσθέσω εδώ ότι ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το μέλι και ούτε λόγος για να το πλησιάσω στο στόμα μου χωρίς σοβαρό λόγο. Continue reading
Ξερω, ξέρω, άλλη μια συνταγή με μπανάνες….
Αυτή η συνταγή γεννήθηκε πιο πολύ από την ανάγκη να χρησιμοποιηθεί/ανακυκλωθεί ένα μεγάλο βάζο πραλίνας φουντουκιού-σοκολάτας που είχα αγοράσει για κάποιο ανεξήγητο λόγο (άλλο ήθελα και άλλο πήρα η-ζαλισμένη-πεινασμένη-στο-σουπερμάρκετ) και όχι τόσο οι μπανάνες.
Continue reading
Αυτή τη βδομάδα δεν θα πω πολλά εδώ. Θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν (για πρώτη φορά, δεν θα ζαλίσω με την πολυλογία).
Με τα τούτα και τα κείνα πέρασαν δύο χρόνια από εκείνη τη μοιραία βραδιά του Αυγούστου.
Που πήγα για ποτό (μπύρα χωρίς αλκοόλ) ένα ωραίο βράδι Παρασκευής (και ούσα στις αρχές του 9ου) και πριν καλά καλά προλάβω να τελειώσω το μπολάκι με τους «ξηροί καρποί» (με το ζόρι τα έφτασα μέχρι τη μέση δηλαδή) βρέθηκα στο νοσοκομείο ζαβλακωμένη και με μωρό στην αγκαλιά (με καισαρική και ολική στο τσαμ μπαμ στο επόμενο δίωρο). Continue reading
Απλώνω το χέρι και δίνω το ξυλάκι στην Α.
Faux Παγωτίνια, όπως λέμε faux bijoux (φω μπιζού στα ελληνικά). 
Σκέπτομαι τι να γράψω εδω και μέρες αλλά και μόνο η σκέψη να κάτσω και στο σπίτι στον υπολογιστή με κουράζει. Καμιά φορά νιώθω ότι πρέπει να διαβάσω για το διαγώνισμα ή πρέπει να παραδώσω την εργασία μέχρι την Τρίτη το πρωί (μέρα που συνήθως ανεβάζω ποστ) και με πιάνει μια απίστευτη αναβλητικότητα. Νιώθω σαν τους μαθητές που βλέπω να αράζουν βαριεστημένα έξω από το σχολείο, αρνούμενοι να μπουν μέσα και περιμένοντας νωχελικά να περάσουν οι μέρες για να λιώσουν στο καθισιό ή τουλάχιστον έτσι φαντάζομαι ότι νιώθουν/είναι η ζωή τους.
the green mixer
the green mixer 