Εγώ εδώ δεν φημίζομαι για τα παραδοσιακά γλυκά και συνταγές, έχω όμως πολύ νόστιμα καλούδια για να τα φτιάξουμε τώρα στις γιορτές και να κεράσουμε/χαρίσουμε στους δικούς μας.
Η έμπνευση φέτος φαίνεται να με έχει εγκαταλείψει και γι’αυτο θα ανασύρω παλιές και δοκιμασμένες συνταγές. Σε όλους αρέσουν τα δώρα, αν τρώγονται και είναι χειροποίητα, ακόμα καλύτερα δεν είναι; Continue reading
….Μπάρες με Καρύδα, Τύπου Bounty
Για να μην λέω και ψέμματα, δεν τις είχα ποτέ σε μεγάλη υπόληψη και αν θυμάμαι καλά δοκίμασα με τα χίλια ζόρια, σε κάποια στιγμή μεγάλης απελπισίας, σε μεγάλη σχετικά ηλικία. Το παράδοξο είναι ότι μου άρεσαν αρκετά, αλλά επειδή έχει καταγραφεί στο μυαλό μου ότι είναι κάτι που δεν με τρελαίνει δεν αγόρασα ποτέ.
Εδώ και δυο-τρεις εβδομάδες, περνώντας έξω από ένα κατάστημα της περιοχής μας που είχαν στολίσει η μικρή Α. αναφωνούσε “είναι Χριστούγεννα εδώ μαμάααα”. Εκεί μόνο, γιατί παραπέρα που δεν είχαν στολίσει, δεν ήταν. Από προχτές που στόλισαν και στη γειτονιά μας, ήρθαν τα Χριστούγεννα και στους διπλανούς. Η μικρή ακόμα δεν έχει ιδιαίτερη αίσθηση του χρόνου, αλλά κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα για την δημιουργία ενός ημερολογίου αντίστροφης μέτρησης ή advent calendar όπως λέγεται, κάτι που δεν υπάρχει σαν έθιμο στη χώρα μας, αλλά τελευταία μας έχει έρθει και εδώ η μόδα και βλέπω να πουλάνε και έτοιμα ακόμα και σε σούπερ μάρκετ.
Στο σπίτι δεν έχουμε αγοράσει ακόμα πλαστελίνες, ούτε επιδιδόμαστε σε πολλές καλλιτεχνίες. Φτιάχνουμε όμως, συχνά-πυκνά, ιδίως μέρες που δεν μπορούμε να βγούμε έξω, ζυμαράκια και παίζουμε με αυτά, τραγουδώντας το γκραν σουξέ – ανά την υφήλιο – “πλάθω πλάθω κουλουράκια, με τα δύο μου τα χεράκια κλπ κλπ”.
Δεν ήμουν ποτέ καλή στην ομοιομορφία και ομοιογένεια των πραγμάτων που έκανα. Θα με έλεγες και τσαπατσούλα, με μικρή υπομονή. Στο σχολείο έγραφαν όλοι όμορφα και καθαρά γραμματάκια και εγώ είχα μονίμως μουντζούρες στο χαρτί και μουτζούρες στο χέρι, στα δάχτυλα-στην έξω μεριά, και πάντα μάλωνα για χώρο στο θρανίο με τη διπλανή (είχαμε χωρίσει μάλιστα το θρανίο στα δυο, μετρημένο με το χάρακα).
Τα παστέλια παλιά δεν τα είχα σε μεγάλη εκτίμηση.
Το αντίθετο μάλλον θα έλεγα. Μου έκαναν αδιάφορα και παλιακά. Κάτι που έφερναν οι “θείες” από ταξίδια σε διάφορα μέρη, όχι εξωτικά, και λες και ήθελαν να μου κάνουν κακό ένα πράμα, με αυτό το μαλακό μελένιο ας-το-πούμε-γλύκισμα (για τα δικά μου τότε δεδομένα μιλάω πάντα). Να προσθέσω εδώ ότι ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το μέλι και ούτε λόγος για να το πλησιάσω στο στόμα μου χωρίς σοβαρό λόγο. Continue reading
Ξερω, ξέρω, άλλη μια συνταγή με μπανάνες….
Αυτή η συνταγή γεννήθηκε πιο πολύ από την ανάγκη να χρησιμοποιηθεί/ανακυκλωθεί ένα μεγάλο βάζο πραλίνας φουντουκιού-σοκολάτας που είχα αγοράσει για κάποιο ανεξήγητο λόγο (άλλο ήθελα και άλλο πήρα η-ζαλισμένη-πεινασμένη-στο-σουπερμάρκετ) και όχι τόσο οι μπανάνες.
Continue reading
Ξέρετε τις προεόρτιες δηλώσεις τύπου “εμένα το παιδί μου/η γάτα/ο σκύλος/συμπληρώστε το κενό όπως θέλετε -όταν αποκτήσω- θα:
Ιδίως το τελευταίο.
Θα έχει “ρεπερτόριο” από φουα-γκρα ως μπρόκολο και κουνουπίδι, αβασανιστα – αβαδιστα- με χαμόγελο στα χείλη (μέχρι τα αυτιά) και ζητωκραυγάζοντας/γαυγίζοντας/νιαουρίζοντας (χωρίς να πετάει/φτύνει το φαγητό στο πάτωμα ή στα μούτρα της μαμάς/αφεντικού).
Αυτή τη βδομάδα δεν θα πω πολλά εδώ. Θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν (για πρώτη φορά, δεν θα ζαλίσω με την πολυλογία).
Μπήκε ο Σεπτεμβρίου με όλα τα κλισέ του, πολλά σχέδια και νέες αρχές και ξεκινήματα για πολλούς, κάτι τύπου new year resolutions, αλλά πολλά από αυτά έχουν μπει σε σειρά αναμονής.
the green mixer
the green mixer 
