Το κολατσό μας και δρόμο…
Ακόμα εδώ είμαστε, δεν φύγαμε, ετοιμαζόμαστε όμως σιγά σιγά. Απλά έπιασε ζέστη και μαζί της ήρθε η αποβλάκωση και η τεμπελιά, γι’ αυτό και δεν έχει γίνει καμιά ανάρτηση τις τελευταίες μέρες. Η άδεια όμως ξεκίνησε και σε λιγες μέρες θα “σαλπάρει” το αμάξι για τον προορισμό των διακοπών. Προς το παρόν ρηλαξάρουμε στην Αθήνα. Μάλιστα είπα να τολμήσω και να κάνω μια εξόρμηση στην θάλασσα. Την πρώτη για φέτος (αρχές Αυγούστου, not bad).
Όσοι εκεί έξω με γνωρίζετε, δεν σας κάνει καμία απολύτως εντύπωση. Για τους υπόλοιπους, απλά να πω ότι δεν είμαι τύπος της παραλίας. Με το ζόρι πάω για μπάνιο (δεν δεχόμαι ούτε δωροδοκιες πλέον) και γενικά η όλη εμπειρία μου είναι ελαφρώς αδιάφορη. Όταν με το καλό πάω (αφού σκάσω όλους τους υπόλοιπους πρώτα), μπορεί να περάσω καλά και να θέλω να το ξανακάνω, αλλα γενικά “δεν το’ χω” που λένε. Έχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι ο πελαργός (αυτός που πάει τα παιδιά στις οικογένειες) με παρέδωσε σε λάθος χώρα, γιατί χάλασε το gps του στην διαδρομή ή κάτι τέτοιο.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το πρώτο μου μπάνιο για φέτος στην θάλασσα (εντός Αττικής – τα θέλει ο πωπός μου, μπορεί να μου πείτε). Ξυπνάμε και έχει “τέλειο καιρό” (βλ. ζέστη και τρελλή λιακάδα). Παστώνομαι με αντιηλιακό δείκτη προστασίας 1000+ και ετοιμάζομαι (μετά από 1 ώρας γκρίνιας) για την παραλία. Στην διαδρομή έχει κάτι συνεφάκια, αλλά σιγά, Αύγουστος είναι και ο καιρός είναι τέλειος. Μετά από μία, δύο παραλίες που απορρίπτουμε γιατί έχει πολλά καπή/παιδάκια/κάτι μοιράζουν μάλλον και γίνεται χάμος, αποφασίζουμε να πάμε στην τάδε παραλία. Λίγο πριν στρίψουμε να μπούμε στο πάρκιγνκ, αρχίζει να ρίχνει ψιχάλες (WTF?), γελάμε και μπαίνουμε ωστόσο για να κόψουμε κίνηση. Ειναι κάπως καλά και μέχρι να παρκάρουμε σταματάνε οι ψιχάλες. Αποφασίζουμε να αράξουμε στις ξαπλώστρες, ωστόσο το σύννεφο από πάνω μας δεν λέει να φύγει, ίσα ισα που μαζεύτηκαν και οι φίλοι του και άραξαν και αυτοί. Σε κάποια φάση, ανοίγει κάπως ο ουρανός και αποφασίζω να βουτήξω (ίσα να βρέξω το κεφάλι και να σκοτώσω μερικούς χιλιάδες θαλάσσιους οργανισμούς με την κόκκινη βαφή, που όσο να’ναι αφήνει το κατιτίς). Εκείνη την στιγμή, αρχίζει να φυσάει και ξαναμαζεύονται τα σκούρα σύννεφα απειλητικά από πάνω μου. Να μην το πάρω σαν σημάδι δηλαδή ότι ακόμα και η φύση προσπαθεί να μου πει κάτι? (Λέω να μην μπω στον κόπο να αναφερθώ στο ότι όλοι έπαιζαν ρακέτες σαν να μην υπάρχει αύριο και ότι τα ζευγαράκια τριγύρω θα μπορούσαν κάλλιστα να πρωταγωνιστούν σε ροζ ταινίες).
Το επόμενο μπάνιο θα είναι στον προορισμό διακοπών. Να δούμε τι τύχη θα έχω εκεί. Άρχίσαμε τις ετοιμασίες, ρίχνοντας στη βαλίτσα ένα κάρο ρούχα που δεν πρόκειται να βάλουμε, τα οποία θα παραθερίσουν και αυτά (και τα σημαντικά σίγουρα θα έχουν μείνει πίσω).
Αυτές οι μπάρες είναι το κολατσιό για τον δρόμο και το πρώτο πρωινό μάλλον (έταξα και ένα κέικ στην ξαδέλφη που θα μας φιλοξενήσει, το οποίο σύμφωνα με το νόμο του Μέρφυ κόλλησε στην φόρμα- μπορεί να ειναι και η πρώτη φορά που μου συνέβη). Είναι τραγανές, αλλά όχι ξερές, σχετικά γλυκές χάρη στην προσθήκη σοκολάτας και κράνμπερι (το πρόσθεσα στο τέλος για να μην μείνει στο ντουλάπι) και σε γεμίζουν ενέργεια (κάνουν και για την υπογλυκαιμία όμως).
Έτοιμα τα πακετάκια (ωραία δεν είναι???) για το δρόμο και την ξαδέλφη. Ερχόμαστε καλέ! Continue reading →
Like this:
Like Loading...
Tags: πρωινό, σνάκ, σοκολάτα, βρώμη, γρήγορη συνταγή, μπάρες
the green mixer 