Η μικρή Αυγή (το μωρό που μέχρι τώρα ανέφερα ως Αυγουλάκι), έχει μεγαλώσει αρκετά πλέον, στα μάτια μου τουλάχιστον, γιατί για τους άλλους είναι ακόμα ένα μικρουλάκι, ούτε μωράκι το λες αλλά ούτε και νηπιάκι. Είναι αυτή η ντεμί φάση, αν ξέρει κανείς πως λέγεται ας μας διαφωτίσει. Περπατάει εδώ και καιρό και έχει αρχίσει να μιλάει. Κάθε μέρα που γυρνάω από τη δουλειά έχει να μας πει και μια νέα λεξούλα. Κάθε μέρα μπορεί να μας εκφράσει και κάτι παραπάνω. Όχι ότι στήνουμε διάλογο με τη μικρή, απλά μας παίρνει λιγότερο χρόνο να καταλάβουμε τι θέλει να πει ο ποιητής.
Μπισκότα με λεμόνι, μέλι και φύτρο σταριού & παράθυρο με θέα
4 Jul
Καθυστέρησα λίγο αυτή τη βδομάδα, αλλά είχα καλό λόγο.
Είχα γενέθλια προχτές και πάλευα με κάτι σοκολάτες και κάτι ζυμάρια πίτσας. Από την μία είχα σοκολάτα μέχρι τον αγκώνα και από την άλλη αλεύρι πάνω στο μαλλί (όχι αγάπη μου, δεν άσπρισα ακόμα και ούτε πρόκειται για τα επόμενα 40 χρόνια τουλάχιστον ή μέχρι να βαρεθούν να βγάζουν κόκκινη βαφή οι εταιρείες). Καλά τα γενέθλια, δεν λέω, αλλά αποφάσισα από τα επόμενα να αρχίσω τις επαναλήψεις, μπας και το εμπεδώσω καλύτερα το θεματάκι «μεγαλώνω» και «είμαι ενήλικας» (εδώ και πιο πολλά χρόνια απ’ όσο θα θελα να θυμάμαι-αν και γι’ αυτό φροντίζει το Alzheimer μετά από κάποια ηλικία).
Τα τελευταία χρόνια, επειδή τα New Year Resolutions δεν φτουράνε μέχρι το καλοκαίρι, προσπαθώ να τα ανανεώνω / ξαναθυμάμαι το καλοκαίρι (πριν βγω στις παραλίες) και τα έχω ονομάσει Birthday Resolutions, αλλά είναι στα γνωστά πλαίσια (να μην τρώω όλο μου το φαγητό, να σέρνω το κορμί μου στα γυμναστήρια ή στις γιόγκες σε τακτά χρονικά διαστήματα, να μην καπνίζω σαν μην υπάρχει αύριο, να σκέφτομαι πριν μιλήσω κλπ, κλπ).
Φέτος είπα να μην ανανεώσω καμία απόφαση, απλά να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο και χαλαρό και δημιουργικό. Κάπως έτσι ξεκίνησα και αυτό το blog, ένιωθα ότι ήθελα να κάνω κάτι δημιουργικό, αλλά δεν ήξερα πώς να το εκτονώσω, προς ποια κατεύθυνση, και μου φαίνεται έκανα σωστή επιλογή, αν και είναι τελικά πολύ περισσότερη δουλειά απ’ όσο φανταζόμουν.
Επίσης δεν περίμενα ότι θα «γνώριζα» κόσμο και ότι θα αποκτούσα επαφή με άλλες συν-μπλόγκερ, αλλά τελικά δεν πρέπει να αποκλείουμε τίποτα σε αυτή τη ζωή. Κάπως έτσι γνώρισα την Έρη και την Ερμιόνη, οι οποίες με κάλεσαν να «παίξω» στο παιχνίδι «Τι βλέπω από το παράθυρό μου». Φωτογράφισα λοιπόν τι βλέπω όταν είμαι πάνω από το πράσινο μίξερ.
Μένω και εγώ σε ένα προάστιο της Αθήνας, αλλά ευτυχώς κάτι κήποι που είναι δεξιά-αριστερά έχουν κάτι δεντράκια και βλέπω λίγο πράσινο, και ενίοτε κίτρινο (λεμόνια), ροζ (δάφνες) και πορτοκαλί (λωτοί), και μια κορυφή βουνού στο βάθος, τέρμα πάνω (τα ντουβάρια επιλέγω να τα αγνοώ). Continue reading