Πιθανή Ελληνική μετάφραση:
“Μπάρες κολοκύθας με σοκολάτα”
ή
“Τετράγωνα (& παραλληλόγραμμα – γιατί δεν κόβω ποτέ ίσια) κομμάτια από κέικ κολοκύθας με σοκολάτα”
ή
“Φάτο είναι ωραίο και έχει σοκολάτα” (κανείς δεν λέει όχι στην σοκολάτα-true story)
Το λοιπόν. Είναι επίπεδο, ζουμερό, μυρωδάτο, με κομμάτια σοκολάτας και ανάλαφρο σαν κέικ. Τι είναι?
Αυτό….
Ακόμα εδώ είμαστε, δεν φύγαμε, ετοιμαζόμαστε όμως σιγά σιγά. Απλά έπιασε ζέστη και μαζί της ήρθε η αποβλάκωση και η τεμπελιά, γι’ αυτό και δεν έχει γίνει καμιά ανάρτηση τις τελευταίες μέρες. Η άδεια όμως ξεκίνησε και σε λιγες μέρες θα “σαλπάρει” το αμάξι για τον προορισμό των διακοπών. Προς το παρόν ρηλαξάρουμε στην Αθήνα. Μάλιστα είπα να τολμήσω και να κάνω μια εξόρμηση στην θάλασσα. Την πρώτη για φέτος (αρχές Αυγούστου, not bad).
Όσοι εκεί έξω με γνωρίζετε, δεν σας κάνει καμία απολύτως εντύπωση. Για τους υπόλοιπους, απλά να πω ότι δεν είμαι τύπος της παραλίας. Με το ζόρι πάω για μπάνιο (δεν δεχόμαι ούτε δωροδοκιες πλέον) και γενικά η όλη εμπειρία μου είναι ελαφρώς αδιάφορη. Όταν με το καλό πάω (αφού σκάσω όλους τους υπόλοιπους πρώτα), μπορεί να περάσω καλά και να θέλω να το ξανακάνω, αλλα γενικά “δεν το’ χω” που λένε. Έχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι ο πελαργός (αυτός που πάει τα παιδιά στις οικογένειες) με παρέδωσε σε λάθος χώρα, γιατί χάλασε το gps του στην διαδρομή ή κάτι τέτοιο.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το πρώτο μου μπάνιο για φέτος στην θάλασσα (εντός Αττικής – τα θέλει ο πωπός μου, μπορεί να μου πείτε). Ξυπνάμε και έχει “τέλειο καιρό” (βλ. ζέστη και τρελλή λιακάδα). Παστώνομαι με αντιηλιακό δείκτη προστασίας 1000+ και ετοιμάζομαι (μετά από 1 ώρας γκρίνιας) για την παραλία. Στην διαδρομή έχει κάτι συνεφάκια, αλλά σιγά, Αύγουστος είναι και ο καιρός είναι τέλειος. Μετά από μία, δύο παραλίες που απορρίπτουμε γιατί έχει πολλά καπή/παιδάκια/κάτι μοιράζουν μάλλον και γίνεται χάμος, αποφασίζουμε να πάμε στην τάδε παραλία. Λίγο πριν στρίψουμε να μπούμε στο πάρκιγνκ, αρχίζει να ρίχνει ψιχάλες (WTF?), γελάμε και μπαίνουμε ωστόσο για να κόψουμε κίνηση. Ειναι κάπως καλά και μέχρι να παρκάρουμε σταματάνε οι ψιχάλες. Αποφασίζουμε να αράξουμε στις ξαπλώστρες, ωστόσο το σύννεφο από πάνω μας δεν λέει να φύγει, ίσα ισα που μαζεύτηκαν και οι φίλοι του και άραξαν και αυτοί. Σε κάποια φάση, ανοίγει κάπως ο ουρανός και αποφασίζω να βουτήξω (ίσα να βρέξω το κεφάλι και να σκοτώσω μερικούς χιλιάδες θαλάσσιους οργανισμούς με την κόκκινη βαφή, που όσο να’ναι αφήνει το κατιτίς). Εκείνη την στιγμή, αρχίζει να φυσάει και ξαναμαζεύονται τα σκούρα σύννεφα απειλητικά από πάνω μου. Να μην το πάρω σαν σημάδι δηλαδή ότι ακόμα και η φύση προσπαθεί να μου πει κάτι? (Λέω να μην μπω στον κόπο να αναφερθώ στο ότι όλοι έπαιζαν ρακέτες σαν να μην υπάρχει αύριο και ότι τα ζευγαράκια τριγύρω θα μπορούσαν κάλλιστα να πρωταγωνιστούν σε ροζ ταινίες).
Το επόμενο μπάνιο θα είναι στον προορισμό διακοπών. Να δούμε τι τύχη θα έχω εκεί. Άρχίσαμε τις ετοιμασίες, ρίχνοντας στη βαλίτσα ένα κάρο ρούχα που δεν πρόκειται να βάλουμε, τα οποία θα παραθερίσουν και αυτά (και τα σημαντικά σίγουρα θα έχουν μείνει πίσω).
Αυτές οι μπάρες είναι το κολατσιό για τον δρόμο και το πρώτο πρωινό μάλλον (έταξα και ένα κέικ στην ξαδέλφη που θα μας φιλοξενήσει, το οποίο σύμφωνα με το νόμο του Μέρφυ κόλλησε στην φόρμα- μπορεί να ειναι και η πρώτη φορά που μου συνέβη). Είναι τραγανές, αλλά όχι ξερές, σχετικά γλυκές χάρη στην προσθήκη σοκολάτας και κράνμπερι (το πρόσθεσα στο τέλος για να μην μείνει στο ντουλάπι) και σε γεμίζουν ενέργεια (κάνουν και για την υπογλυκαιμία όμως).
Έτοιμα τα πακετάκια (ωραία δεν είναι???) για το δρόμο και την ξαδέλφη. Ερχόμαστε καλέ! Continue reading
Την Κυριακή ήταν η γιορτή της Μητέρας και ήθελα να φτιάξω ένα φούξια/ροζ γλυκό (σε μια άλλη ζωή θα είμαι/ήμουν το magenta mixer).
Κατά διαβολική τύχη βρήκα cranberries (μτφ. κράνα ή κράνια-έψαξα πολύ ποια είναι η σωστή μετάφραση αν κάποιος έχει άλλη πληροφορία, ας με διαφωτίσει παρακαλώ) σε ένα νέο κατάστημα με βιολογικά τρόφιμα που έχει ανοίξει κοντά στο σπίτι μου και ένα λαμπάκι άναψε. Είχα σταμπάρει αυτή την συνταγή πριν πάρα πολύ καιρό αλλά δεν είχα βρει cranberries, οπότε θεώρησα ότι το σύμπαν κάτι ήθελε να μου πει. Βέβαια, ξέρω ότι δεν είναι ότι και το καλύτερο να χρησιμοποιούμε κατεψυγμένα φρούτα ή εκτός εποχής (στην προκειμένη περίπτωση είναι διπλό το κακό), ιδίως στην μπλογκόσφαιρα έχω την εντύπωση ότι είναι κάτι που ίσως κατακρίνεται από πολλούς, αλλά δεν βαριέσαι. Ας αφήσω τα «πρέπει» και την καταπίεση για τους άλλους τομείς της ζωής μου.
Επίσης η Κυριακή ήταν η μέρα που το laptop μου αποφάσισε ότι δεν γούσταρε άλλο αυτή την άπονη ζωή και αυτοκτόνησε. Ελπίζω ότι κάποιος θα βρεθεί να το σώσει, γιατί έκανε παρέα με το green mixer και τις κατσαρόλες αρκετά συχνά, και φοβάμαι ότι θα μαραζώσουν.
Λίγα λόγια για την συνταγή:
the green mixer
the green mixer 