Τα παστέλια παλιά δεν τα είχα σε μεγάλη εκτίμηση.
Το αντίθετο μάλλον θα έλεγα. Μου έκαναν αδιάφορα και παλιακά. Κάτι που έφερναν οι “θείες” από ταξίδια σε διάφορα μέρη, όχι εξωτικά, και λες και ήθελαν να μου κάνουν κακό ένα πράμα, με αυτό το μαλακό μελένιο ας-το-πούμε-γλύκισμα (για τα δικά μου τότε δεδομένα μιλάω πάντα). Να προσθέσω εδώ ότι ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το μέλι και ούτε λόγος για να το πλησιάσω στο στόμα μου χωρίς σοβαρό λόγο. Continue reading
the green mixer 