Ξέρετε τις προεόρτιες δηλώσεις τύπου “εμένα το παιδί μου/η γάτα/ο σκύλος/συμπληρώστε το κενό όπως θέλετε -όταν αποκτήσω- θα:
- Είναι ήσυχο και θα κάθεται όπου το αφήνω και δεν θα θέλει αγκαλιές και πολλά χάδια
- Κοιμάται (τουλάχιστον 8ωρακι)
- Δεν θα γαβγίζει/νιαουρίζει/γκρινιάζει /πέφτει κάτω ουρλιάζοντας σε δημόσιο χώρο κάνοντας σκηνή και μένα ρεζίλι
- Θα τρώει τα πάντα και δεν θα του δίνω κροκέτες/ψωμί/γλυκά/εδικές τροφές
Ιδίως το τελευταίο.
Θα έχει “ρεπερτόριο” από φουα-γκρα ως μπρόκολο και κουνουπίδι, αβασανιστα – αβαδιστα- με χαμόγελο στα χείλη (μέχρι τα αυτιά) και ζητωκραυγάζοντας/γαυγίζοντας/νιαουρίζοντας (χωρίς να πετάει/φτύνει το φαγητό στο πάτωμα ή στα μούτρα της μαμάς/αφεντικού).
the green mixer 
