Με τα τούτα και τα κείνα πέρασαν δύο χρόνια από εκείνη τη μοιραία βραδιά του Αυγούστου.
Που πήγα για ποτό (μπύρα χωρίς αλκοόλ) ένα ωραίο βράδι Παρασκευής (και ούσα στις αρχές του 9ου) και πριν καλά καλά προλάβω να τελειώσω το μπολάκι με τους «ξηροί καρποί» (με το ζόρι τα έφτασα μέχρι τη μέση δηλαδή) βρέθηκα στο νοσοκομείο ζαβλακωμένη και με μωρό στην αγκαλιά (με καισαρική και ολική στο τσαμ μπαμ στο επόμενο δίωρο). Continue reading
the green mixer 