Με τα τούτα και τα κείνα πέρασαν δύο χρόνια από εκείνη τη μοιραία βραδιά του Αυγούστου.
Που πήγα για ποτό (μπύρα χωρίς αλκοόλ) ένα ωραίο βράδι Παρασκευής (και ούσα στις αρχές του 9ου) και πριν καλά καλά προλάβω να τελειώσω το μπολάκι με τους «ξηροί καρποί» (με το ζόρι τα έφτασα μέχρι τη μέση δηλαδή) βρέθηκα στο νοσοκομείο ζαβλακωμένη και με μωρό στην αγκαλιά (με καισαρική και ολική στο τσαμ μπαμ στο επόμενο δίωρο). Continue reading
Τα τελευταία χρόνια που ανακάλυψα τη ζαχαροπλαστική επιδιώκω να φτιάχνω τα φαγώσιμα δωράκια που κάνω σε φίλους/βαφτιστήρια αντί να τα αγοράζω έτοιμα, και κάθε φορά που πλησιάζει ο καιρός, πάνω από ένα μήνα πριν τουλάχιστον αρχίζω και ψάχνω στο ίντερνετ για ιδέες και επίσης τι κυκλοφορεί στην αγορά από αξεσουάρ, εργαλεία κλπ.
Πάντα είχα ένα θέμα με τα αξεσουάρ/gadgets και ανάλογα τι χόμπι έκανα είχα και τον απαραίτητο εξοπλισμό. Με τη ζαχαροπλαστική σαν νέο χόμπυ,έχω αποκτήσει μεγάλη συλλογή συνέργων και έχω γεμίσει ένα τεράστιο συρτάρι στη κουζίνα με φόρμες, κουπ-πατ, ταψάκια κλπ κλπ, το οποίο όμως έχει ανακαλύψει πολύ πρόσφατα η μικρή και κάνει “πάρτι” κάθε φορά που βαριέται τα παιχνίδια της (και είναι συχνό φαινόμενο). Continue reading
Για παιδικές μπομπονιέρες βάπτισης, όπως είπα στο προηγούμενο ποστ έφτιαξα χάρτινα χωνάκια, στα οποία έβαλα ένα μπουκάλι με υγρό για σαμπουνόφουσκες, ένα γλειφιτζούρι το οποίο έφτιαξα με την γνωστή συνταγή και ένα μπισκότο μπαμπούσκα το οποίο έψησα και “έντυσα” μόνη μου (όπως θα δείτε και παρακάτω η κάθε μία είχε το δικό της μοναδικό συνολάκι).
Μετά από τόσους μήνες απουσίας μου, κατάφερα να επανέλθω στο παραμελημένο blog. Εκεί που έιχα πάρει φόρα την Άνοιξη μου κόπηκε, ήρθε και ο καιρός της βάπτισης και τον ελάχιστο “μοναχικό” χρόνο που είχα, τον διέθετα εκεί.
(προειδοποίηση: αυτή η ανάρτηση περιέχει πολύ ροζ)
Αυτό το blog ήταν και είναι φαν της Hello Kitty (το παιδί μέσα μου αρνείται να μεγαλώσει). Από μικρή ξεζούμιζα την γιαγιά μου με διάφορους τρόπους (δεν χρειαζόταν και μεγάλος κόπος είναι η αλήθεια) και πήγαινα σε ένα μαγαζί κοντά την κεντρική πλατεία και προμηθευόμουν διάφορα μικροαντικείμενα με την αγαπημένη Hello Kitty και την παρέα της, τα οποία έχω κρατήσει μέχρι και τώρα (αν και δεν ξέρω τι έχει επιζήσει από διάφορες επιδρομές ανιψιών).
Φυσικά, όταν ήρθε η στιγμή να φτιάξω γλειφιτζούρια για κοριτσίστικη βάφτιση, διδύμων κιόλας, εννοείται ότι δεν είχα και μεγάλο δίλημμα ως προς το χρώμα και το θέμα. Είχα ήδη πρόσφατη εμπειρία, από την βάφτιση του ανιψιού (ας είναι καλά η μαμά-ξαδέλφη που με «προκάλεσε» να τολμήσω) και έβαλα μπρος να βρω τρόπους να φτιάξω αυτό που είχα στο μυαλό μου.
Η συνταγή είναι η ίδια με την προηγούμενη φορά.
Δεν θυμάμαι να έχω φάει πρόσφατα (τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον) μαρέγκα. Την θεωρώ απλά ένα old school γλυκό το οποίο μου πρόσφεραν σε διάφορες επισκέψεις που πηγαίναμε αλλά ποτέ δεν με εξίταρε να το φάω. Πάντα ήμουν της σχολής “αμα-δεν-είναι-σοκολάτα-δεν-είναι-γλυκό-και-δεν-αξίζει-να-ασχοληθώ”, αν και αυτό έχει αρχίσει και αλλάζει τα τελευταία χρόνια που ασχολούμαι χομπίστικα με την ζαχαροπλαστική. Έχω αρχίσει να εκτιμώ νέα υλικά και γεύσεις που παλιά ούτε θα σκεφτόμουν να πλησιάσω στα χείλη μου, πόσο μάλλον να τα φτιάξω η ίδια. Κάπως έτσι έγινε και με τις μαρέγκες. Ψάχνοντας ιδέες για βάπτιση (θα γίνω νονά σύντομα), είδα ότι «φοριέται» πολύ στο τραπέζι με το ευχολόγιο ή με τα γλυκά, βάζο ή μπολ με μαρέγκες. Σε διάφορα χρώματα και μου άρεσε πως φαίνονται αισθητικά. Μικρά και ντελικάτα συννεφάκια που περιμένουν υπομονετικά να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους (αλλά έχουν και να συναγωνιστούν πιο δελεαστικούς ανταγωνιστές).
Κατά διαβολική σύμπτωση, τις προάλλες έφτιαξα ένα γλυκό που ζήταγε 9 κρόκους (ο κριτής έπαθε συγκοπή όταν με είδε να συγκεντρώνω όλα τα αυγά και να τα στήνω στην σειρά για την «γκιλοτίνα»). Εγώ από την άλλη έκανα χαρές από μέσα μου, γιατί θα μου έμεναν πολλά ασπράδια τα οποία μπορούσα να εκμεταλλευτώ. Η άσπρη ομελέτα για την δίαιτα ήταν μια από τα επικρατέστερα σενάρια. Ή macaroons, αν και η πρώτη φορά (και τελευταία) που έφτιαξα δεν στέφθηκε και με πολύ μεγάλη επιτυχία, κατηγορώ όμως τον καιρό που ήταν βροχερός. Επειδή λοιπόν δεν κάνω body building (προς το παρόν) θεώρησα ότι κάποια ασπράδια θα πρέπει να γίνουν κάποιο γλυκό. Και θυμήθηκα εκείνα τα βάζα που λέγαμε πιο πάνω.
Λίγα λόγια για την συνταγή:
Πριν κάμποσο καιρό, μου στέλνει μια ξαδέλφη ένα link με κάτι ωραία γλειφιτζούρια λέγοντας μου ότι κάτι τέτοιο θέλει να κάνει για την βάπτιση του μικρού της.
“Ναι καλά”, λέω. Ενώ από την μία με “έτρωγε” κάτι να το κάνω, από την άλλη φοβόμουν μην καταστρέψω τις καινούργιες υαλοκεραμικές εστίες (μου έλεγε ένας φίλος ότι κολάει η ζάχαρη και φαίνεται για πάντα – true story), μην λιώσει ο πάγκος (οι προδιαγραφές είναι για κάτω από εκατό βαθμούς), μην κολλήσουν τα μαλλιά μου και μην καώ (τελευταίο αυτό-ο καθένας με τις προτεραιότητές του θα μου πεις).
Επειδή είναι καλοί πελάτες οικογενειακώς (είναι πρόθυμοι να φάνε ότι τους δώσω χωρίς πολλά παράπονα και αντιρρήσεις) και μετά από πολλές αμφιβολίες, είπα να κάνω ένα δοκιμαστικό (λίγο που δεν έβαλα μάσκα οξυγονοκόλλησης). Η πρώτη παρτίδα βγήκε εντυπωσιακή, παρότι είχα κάποιες δυσκολίες μέχρι να συντονιστώ και να βρω την ροή (η καραμέλα στεγνώνει γρήγορα και πρέπει να ξέρεις τι θες να κάνεις, κάποια γλειφιτζούρια έμειναν καραμέλες γιατί δεν πρόλαβα να βάλω το καλαμάκι), οπότε δέχτηκα την πρόκληση (“Challenge accepted”, που λέει και ο Barney).
Έπρεπε να φτιάξω γύρω στα 60 γλειφιτζούρια για την βάπτιση. Η δουλειά έγινε σε 3 παρτίδες, βρήκα και βοηθό, την μητέρα μου, και το αποτέλεσμα είναι στην φωτογραφία.
Λίγα λόγια για την συνταγή: Continue reading
the green mixer
the green mixer 