Γενικά είμαι γνωστή στην πιάτσα (των φίλων) ότι τρώω πιο “κουλτουριάρικα” πράματα (πέρα από βρύα και λειχήνες) και ότι καταπιάνομαι με λίγο πιο “ιδιαίτερα” χόμπι (βλέπε dj-ing, yoga, aerial yoga, ζαχαροπλαστική-μαγειρική, κλπ κλπ).
Τα τελευταία χρόνια μάλιστα το χόμπι μου έχει αποκτήσει και φανατικούς οπαδούς, ιδίως το κομμάτι της ζαχαροπλαστικής, γιατί στο κομμάτι της μαγειρικής όταν και όποτε μαγειρεύω αλμυρά συνήθως είναι σε πειραματικό στάδιο ή με πειραματικό “υλικό”.
Όπως έχω υπονοήσει, είμαι λίγο “μίζερη” (να πω με επιείκεια) στην διατροφή μου. Συνήθως τρώω σαλάτες και νερόβραστα λαχανικά, όσπρια και σπόρια (αν με αφήνει ο κος Διαιτολόγος) στο φουλ και τα πιο πολλά γεύματα της ημέρας τα κάνω στο γραφείο, γιατί είμαι από αυτές… Άρα πρέπει να φτιάχνω γεύματα από πριν (μία ή παραπάνω μέρες), που να κουβαλιούνται, ζεσταίνονται και καταναλώνονται ανάμεσα σε κόσμο (τζατζίκια και σκόρδα αποφεύγουμε δηλαδή), πολλές φορές και στο πόδι μέσα από το ταπεράκι. Μπορώ με σιγουριά να πω ότι είμαι η Μις Ταπεράκι 2011-2012 (ιδίως φέτος με την δίαιτα, τήρησα με ευλάβεια το πρόγραμμα ταπερακίου).
Στο θέμα μας. Τα πειραματικά “υλικά” είτε θα τα βρίσκω σε μαγαζιά με υγιεινές τροφές (συνήθως) είτε σε κανένα ασιατικό μαγαζάκι (είναι η αδυναμία μου να γεμίζω τα ράφια των ντουλαπιών μου με ακαταλαβίστικα προϊόντα). Ένα τέτοιο υλικό είναι και η κινόα (ή οποία βέβαια έχει γίνει της μοδός τελευταία). Ούτε που θυμάμαι πως το ανακάλυψα, μου φαίνεται σε κάποιο μαγαζί στην Γερμανία (κουβαλάω τα χίλια μύρια μετά από κάθε ταξίδι που κάνω στο εξωτερικό). Εννοείται ότι ο κριτής G_ “τέτοια” φαγητά ούτε από μακριά δεν πλησιάζει, ούτε ακόμα και άμα τον πληρώσω ή του τάξω τίποτα περίεργο*.
Μάλλον έχει συνδυάσει τις (υγιεινές) τροφές που τρώω με κάτι κακό και χωρίς να έχει κριτήριο δοκιμής ή κάτι άλλο, απλά τις σνομπάρει (μπορεί να φοβάται για τη ζωή του, τι να πω). Σε κάποια μάζωξη, έφτιαξα και αυτή τη συνταγή για να φάω εγώ κυρίως αλλά και για μερικούς φίλους που θεωρώ πιο open minded (καθώς επίσης γιατί τα αποφάγια τρώγονται ωραιότατα στο γραφείο την επόμενη μέρα) και δεν ξέρω τι έγινε, ήπιε πολύ και μέθυσε (;), τον παρέσυραν οι άλλοι που ενθουσιάστηκαν με τη νέα σαλάτα και μου έδιναν συγχαρητήρια ενώ την καταβρόχθιζαν (;). Γύρισε την επόμενη ημέρα και μου ότι η σαλάτα με το κινόα “έσκισε” (ένα συνώνυμο χρησιμοποίησε αλλά λέω να κρατήσω ένα επίπεδο σε αυτό το blog). Εννοείται ότι ήθελα να ανοίξω σαμπάνιες και να το πανηγυρίσω, αλλά και πάλι είπα να κρατήσω ένα επίπεδο και μια ψυχραιμία (μικρές νίκες-χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να κρύψω/καμουφλάρω/περάσω στα μουλωχτά κάποιο υλικό).
Μετά από τέτοια μακροσκελή εισαγωγή, ελπίζω να σας έπεισα. Αν όχι, μπορεί κάποτε να έρθει και ο καιρός σας, μπορεί και όχι. Πάντως εσείς χάνετε….
Σερβίρεται κρύο στη βεράντα, με το αγαπημένο μου μπαχαρικό Toque Especial Iberico (θα το βρείτε σε σούπερ μάρκετ στην Ισπανια και στο σπίτι μου), crema di balsamico και λίγο έξτρα lime.
Λίγα λόγια για την συνταγή: Continue reading
the green mixer 