Με τα τούτα και τα κείνα πέρασαν δύο χρόνια από εκείνη τη μοιραία βραδιά του Αυγούστου.
Που πήγα για ποτό (μπύρα χωρίς αλκοόλ) ένα ωραίο βράδι Παρασκευής (και ούσα στις αρχές του 9ου) και πριν καλά καλά προλάβω να τελειώσω το μπολάκι με τους «ξηροί καρποί» (με το ζόρι τα έφτασα μέχρι τη μέση δηλαδή) βρέθηκα στο νοσοκομείο ζαβλακωμένη και με μωρό στην αγκαλιά (με καισαρική και ολική στο τσαμ μπαμ στο επόμενο δίωρο). Continue reading
Σκέπτομαι τι να γράψω εδω και μέρες αλλά και μόνο η σκέψη να κάτσω και στο σπίτι στον υπολογιστή με κουράζει. Καμιά φορά νιώθω ότι πρέπει να διαβάσω για το διαγώνισμα ή πρέπει να παραδώσω την εργασία μέχρι την Τρίτη το πρωί (μέρα που συνήθως ανεβάζω ποστ) και με πιάνει μια απίστευτη αναβλητικότητα. Νιώθω σαν τους μαθητές που βλέπω να αράζουν βαριεστημένα έξω από το σχολείο, αρνούμενοι να μπουν μέσα και περιμένοντας νωχελικά να περάσουν οι μέρες για να λιώσουν στο καθισιό ή τουλάχιστον έτσι φαντάζομαι ότι νιώθουν/είναι η ζωή τους.
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν γεμάτο γλυκά και εορτασμούς. Στον απόηχο της γιορτής των Γιώργηδων, με μεθεόρτια, γιατί πόσους να γιορτάσεις σε μια μέρα, και με νέους εορτασμούς και επετείους.
the green mixer
the green mixer 
